Memento mori Dr House

Autor obiecywał od jakiegoś czasu opowiadanie inspirowane paramedycznym serialem p.t. Dr House. Opowiadanie jest już dostępne. Jego tytuł to Doktor Mouse i Baron Münchhausen. Jednak w tym miejscu wszystkim fanom serialu o kontrowersyjnym lekarzu należy się ostrzeżenie. Przeczytanie tego opowiadania może spowodować nieodwracalne zmiany w postrzeganiu zachowań kluczowych postaci serialu. Co więcej może silnie wpłynąć na całkowitą percepcję czytelnika i telewidza.

Ja ostrzeżony nie zostałem i od dzisiaj seanse z Dr Housem już nigdy nie będą takie jak kiedyś. Wizyty w ogrodzie zoologicznym niestety też.



Strony Operator 

Doktor Mouse i Baron Münchhausen

    Dyrektor szpitala nie szukała Mouse'a zbyt długo. Rzadko szukał schronienia w schowku na miotły, ominęła go więc i skierowała energiczne kroki swoich idealnie zgrabnych nóg do najbardziej pewnego miejsca.

   Doktor Mouse siedział w swoim gabinecie w pozycji dziecka, które stara się o nieodwracalne skrzywienie kręgosłupa. Zafascynowanym, adekwatnie dziecinnym wzrokiem wpatrywał się w ekran telewizora, który astronauci uznaliby za monitor wykradziony ze sterowni wahadłowca.

    Candie skrzywiła usta, zamykając za sobą drzwi.

    - Widzę, że wydłużyłeś sobie czas oglądania seriali z dwóch do ośmiu godzin – zauważyła kąśliwie.

    - Nie oglądam serialu – sprostował Mouse niedbale, nie racząc spojrzeć ani na jej twarz, ani – co było dość frapujące – na jej biust i tyłek.

    Odwróciła się więc do niego przodem, wydając niezbyt ciche westchnienie rozczarowania. Specjalnie dla Mouse'a wchodziła do jego gabinetu tyłem, nawet wyeksponowanym w kapucynkowy sposób tyłem – ale ostatnio ignorował tę gimnastykę poświęcenia.

    Candie obniżyła wzrok i uniosła brwi.

    - Mouse!... Zmieniłeś wykładzinę!

    - Nie – zaprzeczył obojętnie. - Vicodin mi się rozsypał.

    Z ekranu dobiegł szalony, niejako histeryczny śmiech, i Candie przesunęła nań zaciekawione oczy.

    - To „Amadeusz” - odkryła zaskoczona. - Oglądasz „Amadeusza”!

    Powoli odszukał ją wzrokiem. Bardzo powoli – jakby rozglądał się za nią w półmrocznej pieczarze wypchanej stalaktytami, stalagmitami i szkieletami nonszalanckich grotołazów.

    - Ten ton sugeruje, że najbardziej ambitne dozwolone mi filmy to „Czarnoksiężnik z Oz” oraz „Mary Poppins” - wymruczał łagodnie, acz nie bez sarkazmu.

    Amadeusz Mozart zachichotał niczym obłąkaniec zaciągnięty nad brzeg strumienia w celu inkwizycyjnego podtopienia i Candie zmarszczyła brwi.

    - Tego nie powiedziałam – usprawiedliwiła się. - Ale... Nigdy nie myślałam, że...

    - ...mógłbym oglądać musicale? - wbił w nią to fascynujące, mocno nazistowskie spojrzenie socjopatycznych, urzekających lazurem oczu. Poczuła, że mięknie. Mouse też to poczuł i nasilił socjopatyczny urok swoich oczu, poprzez wytrzeszczenie ich w płazim natężeniu. Był w tym mistrzem.

    W gruncie rzeczy był w tym płazem.

    Może nie tylko w tym.

    Płazio-nazistowskie spojrzenie Mouse'a zawsze ją uwodziło. Mouse o tym nie wiedział, ale zazwyczaj po takim kontakcie czmychała do schowka na miotły i rozbierała się tam, łagodnie i wesoło pomrukując.

    By natychmiast ubrać się, histerycznie i w zrezygnowaniu pochlipując.

    A raczej – to ona nie wiedziała, że Mouse o tym wiedział.

    Mozart znowu zachichotał histerycznie. Tym razem jak szesnastoletnia Indianka osaczona pod wodospadem przez tuzin zdziczałych traperów, drwali i mormonów.

    - Nie oglądam filmu w rozrywkowym sensie – wyznał Mouse pobłażliwie.

    - A w jakim jeszcze sensie ogląda się filmy?

    - Medycznym. Rozpoznawczym. Diagnostycznym.

    - Diagnostycznym?  - teraz to ona szerzej otworzyła oczy. Porzuciła też tę kapucynkową pozę, prostując plecy, co natychmiast poprawiło jej wizualną rangę.

    Mouse powrócił skupionym wzrokiem do ekranu.

    - Rozpoznaję choroby Mozarta – obwieścił obojętnie.

    - Na podstawie jego tęczówek? - zakpiła.

    - Na podstawie śmiechu.

    - Co? - zagryzła wargi oszołomiona.

    - Słucham śmiechu Mozarta od 6.00 rano. Zdiagnozowałem już drugą fazę choroby dwubiegunowej, zespół Arnolda-Chiariego, uzależnienie od barbituranów, parodontozę, ukryte wole endemiczne, zapalenie tarczycy Hashimoto, kleszczowe zapalenie mózgu, a także rytifobię, odontofobię, majeutofobię, tokofobię, ichtiofobię,  amolesofobię, i amaksofobię. I pantofobię zresztą*.

    Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

    - Ichtiofobię? A co to jest w o ogóle??

    - Paniczny lęk przed rybami.

    - I chcesz to opublikować?

    - Spodziewasz się, że ukryję ten raport w schowku na miotły?

    Spłonęła rumieńcem.

    - Nie bardzo rozumiem, skąd to zażenowanie – rzekł obłudnie Mouse. Mozart z kolei zaśmiał się jak kapucynka, której wypomniano brak bielizny i podkreślające to skrzywienie kręgosłupa.

    - Ale przecież nie jest Mozart – wycedziła.

    - Oczywiście, że nie. To najwyraźniej John Candy po chemioterapii.

    - Mouse... Przecież to....

    Popatrzył na nią ze zmarszczonymi brwiami.

    - Kaspar Hauser?

   Westchnęła ciężko.

    - Hassan ibn Sabbah, zwany Starcem z Gór? - dociekał.

    - Tom Hulce. Aktor. Który zagrał Mozarta w filmie „Amadeusz”. Nie możesz rozpoznać chorób Mozarta na podstawie śmiechu Toma Hulce'a – tłumaczyła Mouse'owi jak dziecku. - Nikt śmiechu Mozarta nie zarejestrował. Niczego nie nagrywano w czasach Mozarta.

    Zapadła krępująca cisza. Mouse był wyraźnie oszołomiony tym, co usłyszał, bo płazio wybałuszonymi oczami patrzył to na nią, to na chichoczącego w amoku Toma Hulce'a. Candy poczuła nawet wyrzuty, że zdruzgotała tę całą „przełomową” euforię Mouse'a i zaczęła rozważać, czy nie wypadało ratować jego formy przy pomocy odwrócenia się ponownie tyłem i kapucynkowego nachylenia kręgosłupa. Zanim jednak to uczyniła, Mouse przełamał zdrewnienie i z całkowitym spokojem, nieomal zadowolonym głosem obwieścił:

    - Zdiagnozowałem Toma Hulce'a. Na podstawie śmiechu. Jest chory na zespół Arnolda-Chiariego i kleszczowe zapalenie mózgu. A przynajmniej był podczas wizyty u cesarza Franciszka I w roku 1762. Jesteś głodna? Chcesz porzucać piłką? I masz ładne piersi. W życiu ich nie widziałem. Ale diagnozuję na podstawie twoich tęczówek.

    - Mouse – wykrzywiła usta, chociaż wzmianka o piersiach przywiodła miłą myśl o kwarantannie w schowku na miotły. - Potrzebuję twojej pomocy.

    - W takim razie nie wyróżniasz się w tłumie obywateli New Jersey. Przynajmniej dopóki nie ściągniesz tego gestapowsko obciągniętego kostiumu.

    Nabrała głęboko powietrza do płuc.

    - Mam kłopotliwego pacjenta.

    - Nasz przyjaciel Wilkinson zachorował? Chyba nie na raka?

    - Mamy Münchhausena, Mouse...

    - A! Zatem symulant. Lubię takich ukarać operacją.

    - On się nazywa Münchhausen, na miłość boską. To nie zespół Münchhausena, tylko sam Münchhausen. Baron Münchhausen!

    - A – Mouse uniósł jedną brew i przeszył ją bacznym spojrzeniem. - Niech do mnie natychmiast przyjdzie. Jestem u siebie – potoczył dłonią dokoła.

    - To pacjent z wypadku, Mouse – zasapała Candie.

    - W całości? Czy jeszcze zwożą części? - Mouse zmarszczył czoło, upodobniając je do Kordylierów, po czym zaczął podrzucać piłkę o ścianę, strącając obrazy.

    - W całości, bo to on przejechał kogoś.. Jest w szoku. Narzeka na silny ból w nodze. Myślę, że to problem neurologiczny. Reakcja na stres.

    - Ból w nodze? - Mouse złapał piłkę i popatrzył na nią z gwałtownym zainteresowaniem.- W której?

    - Poczułeś więzi? - Candie uśmiechnęła się krzywo. - On też ma kłopot z prawą nogą. Poza tym jest twojego wzrostu i tak samo brzydko przystojny. Ale to wszystko, co was łączy. Jest Czarny i młodszy od ciebie o dziesięć lat.

    Mouse zmarszczył brwi i przyglądał się jej w zastanowieniu. W końcu poderwał się, by wstać – ale uczynił to tak energicznie jak niezręcznie i runął jak długi. Na jego twarzy nie drgnął jednak ani jeden mięsień, jakby nie stało się nic, nad czym nie miał kontroli.

    A ponieważ nie wstawał, rozłożony nieruchomo na wykładzinie i wpatrzony pogodnie w sufit, zbita z tropu Candie wykrztusiła:

    - Mouse!... Wywróciłeś się.

    - Kiedy?

    - Mouse!

    - Wcale się nie przewróciłem – zaprzeczył z dziecinnym uporem.

    - Przecież leżysz – zasapała bezradnie.

    - Owszem. Leżę, bo położyłem się, by się zastanowić nad przypadkiem.

    - Mousssse... Przewróciłeś się.

    - Jesteś głodna?

*

    - Wasze sugestie – Mouse stanął z flamastrem przy tablicy.

    - Kropidlak – rzucił natychmiast Blackman.

    - Albo toczeń – uzupełniła Cameroon.

    Mouse przez chwilę przyglądał im się z kamienną twarzą, która nasunęła im niemiłe podejrzenie, że palnęli jakieś głupstwo.

    - Skąd te wnioski? - spytał w końcu, oglądając się za siebie. Candie stała w drzwiach z założonymi rękami, już nie wypięta, raczej nonszalancka, urażona. Jej twarz wykrzywiał osobliwy grymas dziewczynki, której ukradziono rower czterokołowy i ulubione klipsy.

    - Noo - Blackman rozłożył dłonie niczym pastor obiecujący pobłażanie na Sądzie Ostatecznym – zawsze tak wyrokujemy. Toczeń albo kropidlak. To się sprawdza.

    - Doskonale – ocenił Mouse krótko. Przesunął znudzony wzrok na pochodzącego z Tasmanii Chayse'a. - A ty co sugerujesz, milczku znaleziony w przechowalni bagażu? Podejrzewasz, że pacjent zatruł się pyłem z polskiej kopalni?

    - A co ty sądzisz?

    - Że to sarkoidoza.

    - I ja tak sądzę.

    - A tak naprawdę: że to autoagresja.

    - Doszedłem do tego samego wniosku – rzekł niezmieszany Chayse. - Objawy pasują idealnie. Operujmy.

    Popatrzyli na niego oszołomieni. Mouse zmarszczył brwi. Trochę za bardzo, ale już dawno stracił kontrolę nad własną ekspresją i personel szpitala przywykł. Tylko pacjenci czasem umykali z przychodni przestraszeni metamorfozą, którą uzasadniałby tylko Halloween.

   Część z nich wracała zresztą bardzo szybko. Ta część, która wybiegała na zewnątrz w chaosie i bez rozglądania się na boki. Ich poturbowane ambulansami i dostawczymi pick-upami ciała wnoszono z powrotem do gmachu, a Mouse znów nad nimi stawał i terroryzował socjopatyczną ekspresją twarzy, która była zdolną opisać dwa stulecia wydarzeń w Europie.

   I eksterminację Azteków.

    - Co chcesz operować? - spytała z niedowierzaniem Candie.

    - Noo, to jeszcze ustalimy – rzekł swobodnie Chayse. - Ale nie twierdzę, że nie można zacząć operować bez konkretnego celu. Nóż otwiera cel.

    Cameroon przyjrzała mu się z przerażeniem, a Blackman z rezygnacją skrył twarz w dłoniach.

    - Chayse – Mouse patrzył na tablicę. - Przynieś mi kawę.

    - Jasne, szefie!

    - I hot-doga.

    Chayse poderwał się, ale zamarł, gdy usłyszał kolejne rozszerzenie zamówienia.

    - I siedemnaście snickersów.

    - Siedemnaście??

    - Każdego kupisz w innym sklepie. Inaczej ściągniesz na siebie uwagę FBI. Są bardzo czuli na punkcie dziwaków.

    - Aha - Chayse ruszył do drzwi ogłupiały.

    - I komiks o powieszeniu Batmana – dorzucił Mouse z powagą, która zawstydziłaby grabarzy rządowych.

    Kiedy Chayse wyszedł, Blackman zwrócił na swego szefa przejęte oczy.

    - Jest taki komiks? Powiesili go?

    - Tak – potwierdził Mouse niewzruszony. - Ku-Klux-Klan. Przecież był Czarny. Rozumiem twoje odczucia. To był jedyny latający Czarny.

    - Mouse! - odezwała się karcąco Candie. - Nie ma takiego komiksu. Chciałeś pozbyć się Chayse'go. Dziwne, skoro we wszystkim cię popiera.

    - Właśnie dlatego. Przydupasy z miłością i oddaniem zadają bratobójcze ciosy nożem w okolice nerki.

    - Więc Batman żyje? - wymruczał cicho Blackman.

    Mouse przesunął na niego pusty wzrok płaza, który zapomniał się podczas wygrzewania na słońcu i wysechł z życia.

    - Oczywiście. Nie mniej niż Kuba Skoczek.

    - Kto?

    - Jeden z pierwszych terrorystów miejskich. Skakał dalej niż kangur po dachach i ludziach Londynu w drugiej połowie XIX wieku. Na piesi miał zawieszoną karbidówkę, bo był agresorem nocnym.

    - Pacjent czeka – przypomniała Candie.

    - Załóżmy białe kaptury i powieśmy go – zażartował Mouse swobodnie.

    Bardzo swobodnie. Nie zaśmiał się nikt, a Blackman pokręcił głową.

    Mouse wzruszył ramionami i odwrócił się do tablicy.

    - Przeanalizujmy objawy jeszcze raz. Mamy tu: rozjeżdżanie białoskórych przechodniów z sześciorgiem dzieci, ucieczka z miejsca wypadku o sześćdziesiąt cali, symulowanie bólu w nodze i chwytanie za tyłek samego siebie, bo pielęgniarki były poza zasięgiem.

    - Powieśmy go – zaproponował Blackman.

    Mouse przeszył go wzrokiem.

    - Jesteś rasistą – osądził z satysfakcją. - Nie lubisz Czarnych.

    - Nonsens – żachnął się Blackman.

    - Pacjent czeka. - Candie trochę zmieniła wyraz twarzy. Teraz zdawała się żywić pretensje o podpalenie domu i uwiezienie sióstr do siedlisk Szoszonów.

    Gdy tymczasem jej żaden Szoszon nie porwał...

    Nikt nigdy nie dopadł jej w tym schowku na miotły.

    - Tak – skinął głową Mouse. - Dyskusja jest jak zwykle jałowa. Bawicie się w osądzanie Czarnych, gdy to biali lekarze szczepią amerykańskie dzieci mieszaniną rtęci, aluminium, acetonu i tkanki z abortowanych płodów.

    - Skąd wiesz, u licha? - spytał z przejęciem Wilkinson, który właśnie pojawił się za plecami Candie.

    - Przecież jestem białym lekarzem. Robię, co do mnie należy.

*

    Baron Münchhausen nieufnie i z rosnącym niepokojem przyglądał się nachylonej nad nim twarzy. Twarz była skrajnie pomarszczona, waranowo stężała, a wypchnięte nieznaną i niekoniecznie kontrolowaną siłą gałki oczne świdrowały go z nieznośnym i raczej źle rokującym uporem. Nieufność została utracona minutę wcześniej – dziwny lekarz natychmiast po wejściu zablokował drzwi laską o rączce w kształcie upiornego sukkuba**, po czym zerwał gwałtownie kroplówkę uwieszoną nad łóżkiem. Niespecjalnie też ujął Münchhausena, kiedy rozchylił marynarkę i odsłonił koszulkę z wielką flagą Konfederacji.

    Czarnoskóry pacjent Münchhausen trochę już się bał i myślał o ucieczce.      

    - Czy... coś nie tak? - wykrztusił w końcu.

    - Nic poza tym, że anihilował pan całą rodzinę spieszącą po nagrodę do burmistrza. Poza tym jest problem z pańską nogą.

    - Problem? - przełknął ślinę pacjent. - Ale ja już nie czuję bólu właściwie. A tamci biedacy wbiegli mi pod auto, nic nie mogłem zrobić...

    - Mógł pan jechać na zakupy autobusem albo zostać w domu i poświęcić czas na zawieszanie portretów abolicjonistów na ścianie salonu. A noga... - Mouse odchylił kołdrę i przyjrzał się prawej nodze z namaszczeniem. - Ciekawe.

    - Co to oznacza dokładnie? - spytał z ociąganiem Münchhausen. Starał się nie patrzeć na twarz doktora, ale kiedy odwracał od niego wzrok, ściągał go natychmiast straszny sukkub zdobiący laskę.

    Mouse pokiwał głową, niespiesznie przykrył nogę, wygładził kołdrę i z odprężeniem wrócił spojrzeniem do pacjenta.

    - Wszystko jasne – orzekł.

    - Ale co? - zasapał pacjent bliski desperacji.

    - Głos panu drży.

    - Doktorze...

    - Co pan robił w Turcji? - przerwał Mouse.

    Baron Münchhausen zamilkł oszołomiony. Widocznie też wrosło jego przerażenie, bo skulił się, a nawet oddalił od doktora tak dalece, jak tylko mógł. To jakieś dwa cale.

    - W Turcji? - wybełkotał, ocierając dłonią spocone czoło. - Nigdy nie byłem w Turcji...

    - Obaj doskonale wiemy, że pan był – rzekł zimno lekarz. - I w Oczakowie.

    - W... Gdzie?!

    - W Oczakowie. Nad Dnieprem.

    Pacjent z trwogą obejrzał się na drzwi. Nie zauważył jednak żadnych przechodzących za szybami członków personelu.

    Natomiast znów zauważył sukkuba.

    Co gorsza, odniósł wrażenie, że sukkub zauważył jego.

    - Nie rozumiem, o czym pan mówi, doktorze – wykrztusił. - Czy mógłby pan wezwać...

    - Przecież walczył pan w wojnie rosyjsko-tureckiej? - uniósł brwi Mouse. - Odpalono pocisk, na którym pan drzemał, zgadza się?

    Pacjent potrząsnął głową.

    - Nie – zaprzeczył z wysiłkiem. - Nie zgadza się. Pan mnie z kimś myli, proszę sprawdzić kartę...

    Mouse uczynił rzecz straszną – znowu wykształcił na swojej twarzy pasmo Kordylierów, po czym oderwał socjopatyczny wzrok od Münchhausena, wyprostował się, odszedł na koniec łóżka i spojrzał na kartę.

    - Rzeczywiście – wymruczał z zafascynowaniem.

    - A nie mó...

    - August Dieckmann, SS-Obersturmbannführer, odznaczony Krzyżem Rycerskim Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu i Mieczami.

    - Co pan...??

    Mouse ziewnął i znów pochylił się nad do reszty spanikowanym pacjentem.

    - Oczywiście żartowałem. Karta wyraźnie podaje, że nazywa się pan Münchhausen.

    - Nazywam się Münchhausen, Chryste panie, ale nigdy nie walczyłem z Rosjanami! - wykrzyknął z rozpaczą czarnoskóry pacjent.

    Zapadła cisza. Mouse przypatrywał się swojemu podopiecznemu z widocznym zaintrygowaniem.

    - Może w istocie nie jest pan tym baronem – chrząknął. - W ogóle pierwszy raz spotykam czarnego arystokratę.

    Pacjent spojrzał na niego jak na szaleńca, co zresztą miało swoje uzasadnienie.

    - Nie jestem baronem... Baron to moje imię.

    Teraz milczenie trwało dłuższą chwilę. Przez ten czas pacjent modlił się z zamkniętymi oczami o nadejście pielęgniarki, a Mouse gładził brodę ze wzrokiem utkwionym tępo w sukkubie.

    - Wracając do tematu – odezwał się wreszcie tonem człowieka pogrążonego w przyjacielskiej pogawędce. - Nogę da się uratować, ale za pewną antropologiczną cenę.

    Przez minutę Baron Münchhausen nie odzywał się, udając, że nie jest zainteresowany sprecyzowaniem określenia „antropologiczna cena”. Ale w końcu poddał się, tuż po tym, jak zobaczył pielęgniarki umykające spod drzwi i mrugające porozumiewawczo do diabolicznego lekarza.

    - To znaczy? - wyszeptał, ponownie przymykając powieki.

    - Proszę mi zaufać, baronie – wymruczał Mouse.

    Po czym huknął stołkiem w czoło pacjenta.

*

    Kilka tygodni poszukiwano doktora Mouse'a. Ponieważ nie było to pierwsze zniknięcie, alarm pozbawiony był większego hałasu medialnego i rozkuwania murów szpitala. Zresztą doktor Wilkinson, przyjaciel Mouse'a, odradził „tego rodzaju reklamę” placówki, bo Mouse i tak sam się odnajdzie, „niestety”. 

    Candie wypuściła z dłoni teczkę, gdy ujrzała Mouse'a maszerującego przez hol z miną wyrażającą  najwyższe odprężenie. 

    - Mouse! - krzyknęła. Zaraz też spłoniła się, bo ucichł gwar i wszystkie głowy zwróciły się na nich.

    Mouse podszedł do niej z uśmiechem.

    - Kochasz mnie? - spytał.

    - Brzydzę się tobą.

    - Czy dlatego siedziałaś przez tydzień w schowku? - spytał, schylając się ku ziemi. Podał jej teczkę i dodał niewinnym tonem: - Sprzątaczki mówiły.

    - Gdzie byłeś? - spytała przez zęby.

    Pokręcił głową w zafrapowaniu.

    - Wyobraź sobie, że położyłem się na chwilę w jednej z nieczynnych sal prosektorium i zapadłem w śpiączkę. Ale teraz czuję się bardzo witalny. Myślę, że wyjdziemy gdzieś wieczorem z Wilkinsonem jako drag queens. Dołączysz?

    Potrząsnęła głową z ciężkim westchnieniem.

    - Znaleźliśmy Barona Münchhausena.

    - Na Boga – popatrzył na nią wielkimi oczami wstrząśniętego dziecka. - To on też zniknął?... Gdzie był?

    - W jednej z nieczynnych sal prosektorium.

    Teraz on pokręcił głową.

    - Perwersyjne i faszystowskie – osądził.

    Candie chciała coś powiedzieć, ale otwarła tylko usta jak ogłuszona ryba, patrząc na niego bezradnie.

    - Zbyt łagodnie traktujemy pacjentów – rzekł z przyganą Mouse, patrząc na swoje buty. - Niedługo będzie im się wręczać Krzyże Rycerskie Żelaznego Krzyża z Liśćmi Dębu i Mieczami.

    Odwrócił się od niej i ruszył do wyjścia.

    - Gdzie idziesz? - spytała z żalem.

    - Pobiegać – odparł swobodnie.

    Uszedł ledwie kilka kroków, gdy zatrzymał go zaaferowany, dość spięty głos Candie.

    - Mouse!... Pacjent Münchhausen... Jego prawa noga...

    Przystanął i zwrócił na nią zaintrygowaną twarz.

    - Co z nią? - spytał.

    - Z bielała.

    Pokiwał głową w zadumie.

    - Uprzedzałem go, że wystąpią zmiany.

    - Ale... rozłożyła ręce bezradnie. - Ale jak...?

    - Powinien był siedzieć w domu i wieszać obrazy – rzekł sucho Mouse i znów ruszył przed siebie.

    - Mouse!

    Nie odwrócił się nawet.

    - Gdzie twoja laska?

    - Zgubiłem!

    Znów uszedł ze trzy kroki.

    - Mouse!

    Nie zmniejszył nawet tempa, uśmiechając się do siebie.

    - Ty nie utykasz!!

    - Utykam! - zawołał.

    Poutykał przez kilka sekund, bardziej niżby należało, po czym znów maszerował dziarskim krokiem olimpijczyka.

    Przechodząc koło kosza, z łomotem wpakował weń kilka pudełek vicodinu.

    Gdy zbliżał się już do drzwi wyjściowych, przenikliwy wrzask Candie na moment go zatrzymał, paraliżując zresztą cały pobliski personel i gości szpitala.

    - Mouse!!!

    Zrobił grymas urwisa przyłapanego na gorącym uczynku i chyżo wśliznął się w szparę otwieranych drzwi. Mimo to zdążył usłyszeć jeszcze Candie.

    - Mouse!... PODMIENIŁEŚ NOGI!!!

   

 *No to po kolei: lęk przed zmarszczkami, lęk przed leczeniem stomatologicznym, przed ciążą, przed porodem, przed rybami, pojazdami, prowadzeniem pojazdów... I lęk przed wszystkim. Wydaje się, że do Mozarta pasują zwłaszcza fobie dotyczące porodu i prowadzenia pojazdu.

 **Sukkub – demon przybierający postać obezwładniająco pięknej kobiety – zdobionej w celu pokuszenia rogami i kopytami – nawiedzający mężczyzn we śnie w celu zrabowania energii życiowej za pomocą wyszukanych technik gwałtu.

___________________________________________________________